Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με συγκινεί όσο περνουν τα χρόνια και για μια αρετή που όσο τον διαβάζω σιγαλινά αργά, τόσο πιότερο την ψηλαφώ.

Του Γιάννη Πεγειώτη

Περιγράφει ανθρώπους αληθινούς με αρετές και αδυναμίες. Ταυτόχρονα εικονογραφεί τον μαχόμενο ξωμάχο, τον κατά τους επιτηδείους μόλις και μετά δυσκολιών μετερχόμενον το άθλημαν της επιβιώσεως. Αιτιολογεί τις αγωνίες τις μάχες και τους πολέμους του, όταν ωριμάζων πλέον από τις απάτες των εν γένει τυχοδιωκτών και παρηλλαγμένων νομίμων κλεπτών και τοκιστών και ανατοκιστών, προληπτικά δρα πυροβολών με τα όποια μέσα. Με πρώτην την φωνήν, την γλώσσαν και το ανάστημά του, μικρόν ή μεγάλον.

Ως ξωμάχοι πλέον τον έχουμεν οδοδείκτην μαζίν με τον Μακρυγιάννη, το πρώτο σπαθί λόγου και παρρησσίας κατά των κομιστών των απατηλών τεγνών σταύρωσης του κομματιού εκείνου του ελληνικού λαου, που δεν ήξερε από φατρίες, σπιούνους και αχόρταγους επιτήδειους.

Αχ παππού Αλέξαντρε καλά μας ιστόρησες την αρετήν, μα και τις αδυναμίες των ανθρώπων.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ο γρουσός μας, ο θκιαβαστής των ευρισκομένων όπισθεν και έμπροσθεν της προθήκης των ρωμέικων εγκοσμίων….

Κράτει μου το σιέρι παππού Αλέξαντρε τζιεν θωρώ καλά τούτες τες συννεφκιασμένες πονηρες ημέρες…..Κράει με καλά τζιαι ωρες ώρες λλιοψυχώ…..