Με την οικογένεια της μητέρας του παρευρέθηκε στο χορό του Πολιτιστικού Ομίλου Μόρφου, ο Βουλευτής του ΑΚΕΛ Χρίστος Χριστοφίδης, ο οποίος έχει καταγωγή από τη Μόρφου.
Σε μετέπειτα ανακοίνωσή του, περιέγραψε τα χρόνια στην προσφυγιά, μαζί με την ευρύτερη οικογένειά του, σε ένα κείμενο με τίτλο «Το σπίτι» των παιδικών μου χρόνων.
Δείτε τι έγραψε:
Μετά την προσφυγιά το 1974, η οικογένεια μου (ότι απέμεινε) μετακόμισε στο γνωστό τρίπατο του Καψάλου, στο οποίο έμεναν μαζί η οικογένεια της θείας μου της Ανθούλας (του Τάκη του Κουλουμά- Ταραπουλούζη) της θείας μου της Νίτσας (του Πάναντρου, οικογένεια Κονομή) ο παππούς μου ο Γιάγκος ο Τοουλαράς, η γιαγιά μου η Χρυσή, ο θείος μου ο Άντρος ο Τοουλαράς και οι τρεις ξαδέλφες μου, η Χρύσω της Ανθούλας, η αδελφή της η Έλενα και η Χρύσω της Νίτσας. Μαζί βέβαια εγώ και η μάνα μου. Στον κάτω όροφο έμενε ο θεία η Αλεξάνδρα, που στην συνέχεια παντρεύτηκε τον θείο τον Άντρο, μαζί με την «έξω καρδιά» οικογένεια της, έλληνες πρόσφυγες από την Αίγυπτο. Από τότε βρισκόταν και η θεία η Αλεξάνδρα στην «ομάδα» που είχα γύρω μου.
Στην οικογένεια μας, όλοι έχουν από μια Χρύσω, έτσι πρέπει να προσδιορίζεις σε ποια «Χρύσω» αναφέρεσαι. Υπάρχουν επίσης η Χρύσω της Μάρως, η αδελφή μου δηλαδή και η Χρύσω του Άντρου.
Η μάνα μου πήγαινε δουλειά στην Λευκωσία και εγώ έμενα στο σπίτι με τη γιαγιά μου, τις θείες μου και τις τρεις ξαδέλφες μου. Χρόνια γεμάτα δυσκολίες αλλά και αγάπη. Μετά όλοι μαζί (εκτός εμείς) μετακόμισαν σταδιακά στο συνοικισμό αυτοστέγασης στα Πάνω Πολεμίδια. Ο θείος μου ο Άντρος, στον οποίο χρωστώ πραγματικά πάρα πολλά, και οι δύο μου οι θείες. Ο παππούς και η γιαγιά μαζί με την θεία μου τη Νίτσα.
Τα σπίτια τους σχηματίζουν ένα τρίγωνο με απόσταση το ένα από το άλλο ένα περίπου χιλιόμετρο. Στα Πάνω Πολεμίδια έζησα μερικές από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Πήγαινα πάντα στις διακοπές. Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια. Όπου κοντά νυχτωνόμουν, κοιμόμουν. Με απεριόριστες ώρες παιχνίδι, τέλειο φαγητό και ανεξάντλητη αγάπη.
Σε αυτούς τους ανθρώπους χρωστώ πάρα πολλά που δεν μπορούν να καταγραφούν σε ένα τέτοιο κείμενο. Και σε αυτούς που «έφυγαν». Κυρίως στον παππού μου τον Γιάγκο τον Τοουλαρά, τον μάντζιπα της Μόρφου και την γιαγιά μου την Γρουσή. Γρουσή όχι μόνο στο όνομα, αλλά γρουσή από κάτω μέχρι πάνω. Και ακόμα ευτυχώς είμαστε πολύ δεμένοι και αγαπημένοι μαζί και με τα ξαδέλφια που προστέθηκαν στην πορεία: την αδελφή μου και τα παιδιά του θείου Άντρου, τον Γιάγκο, την Βαγγέλω και την Χρύσω.
Αν οι γιορτές είναι, καθώς λένε, για την οικογένεια και τους ανθρώπους που αγαπάμε, νομίζω ψες ήμουν στο κατάλληλο μέρος.
(Στην φωτογραφία από πάνω: ο θείος μου ο Άντρος, δίπλα μου η θεία η Αλεξάνδρα, η Χρύσω της Ανθούλας και η Χρύσω της Νίτσας.
Κάτω οι τρεις αδελφές, οι τρεις κόρες του Γιάγκου, η θεία μου η Ανθούλα, η μάνα μου και η θεία μου η Νίτσα).
