Δεν ξέρω πόσοι από εμάς χθες ξαγρυπνήσαμε πάνω από τα κινητά και τα λάπτοπ, προσπαθώντας να δούμε αν θα κοπάσει με κάποιο τρόπο η φωτιά, αν κινδύνεψαν ή αν θα κινδυνέψουν δικοί μας άνθρωποι, αν θα καούν ολόκληρα χωριά, οι περιουσίες των συνανθρώπων μας. Κάποιοι άλλοι, ήταν αυτοί που έτρεχαν να σώσουν τις περιουσίες τους, να σώσουν τους δικούς τους ανθρώπους, τα ζώα τους. Κάποιοι άλλοι, ειδικότερα όσοι είναι οργανωμένοι εθελοντές (γιατί μόνο έτσι γίνεται δουλειά), πήγαν να βοηθήσουν με διάφορους τρόπους. Κάποιοι άλλοι, κάηκαν ζωντανοί ενόσω διέφευγαν.
Γράφει ο Γιώργος Τάττης
Θα είχε πλάκα να βάλουμε αποκόμματα δηλώσεων αξιωματούχων για όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί. Ενδεικτικά, μου έρχεται η δήλωση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη, «Η Κυπριακή Δημοκρατία πιο προετοιμασμένη και ενισχυμένη από ποτέ», έλεγε εμφαντικά. Το ίδιο και η Υπουργός Γεωργίας και Περιβάλλοντος. Το ίδιο και ο Πρόεδρος, που αύριο, θα βάλει τα αθλητικά του και θα πάει να μιλήσει με τους πυρόπληκτους, πάντα συνοδεία του φωτογράφου.
Το πράγμα βρωμάει από πολύ βαθιά. Από τους δημοσίους υπαλλήλους, τους τεχνοκράτες των Υπουργείων, που όλα αυτά τα χρόνια δεν έφτιαξαν μισό σχέδιο δράσης. Από τα κεφάλια των Επαρχιακών Διοικήσεων, των αρμόδιων Υπουργείων, της Πολιτικής Άμυνας, της Πυροσβεστικής. Δεν υπήρχε καν οργανωμένο σχέδιο επικοινωνίας μεταξύ αρμοδίων και κατοίκων. Κάτι για το Σχέδιο Εκκένωσης Πολύβιος, μάθαμε, που σαν τριτοκοσμική χώρα, έχουν ευθύνη γερασμένοι κοινοτάρχες να ειδοποιούν όλο το χωριό. Συνεπώς, υπάρχουν σίγουρα θεσμικές ευθύνες, πρόβλημα δομής, μηχανισμών, λήψης αποφάσεων κοκ. Φανταστείτε λοιπόν, αν αυτή η φωτιά βρισκόταν στη περιοχή της Μαραθάσας, ή της Σολέας, ή των Πλατρών, όπου υπάρχει πυκνή βλάστηση. Θα μετρούσαμε εκατοντάδες νεκρούς.
Αρκετοί τρέχουν να ρίξουν την ευθύνη σε αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Τους κατανοούμε, αλλά, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι εάν ένα πυροσβεστικό όχημα βλέπει παντού φωτιά σε οικόπεδα που δεν καθαρίστηκαν ποτέ, τότε πιθανώς να αξιολογεί ότι η παρέμβασή του θα προσφέρει μόνο κίνδυνο στην ομάδα. Όλος ο κόσμος το βράδυ, έψαχνε ενημέρωση, και του έφταιξαν οι δημοσιογράφοι. Ναι, μπορεί η δημοσιογραφία να πάσχει. Αλλά, ας μην δέρνουμε πάντα το «σαμάν», ας δείρουμε και μια φορά τον γάδαρο. Εξάλλου, κανείς και ποτέ δεν πλήρωσε ούτε ένα σεντ για την ενημέρωσή του, πέραν από την αναγκαστική εισφορά στο «κραταιό» ΡΙΚ. Και κάποιοι χθες κρύφτηκαν και κάποιοι τους άφησαν να κρυφτούν.
Τέλος πάντων. Τώρα είναι η ώρα για να αναλάβουν κάποιοι τις ευθύνες τους. Όχι αύριο, όχι όταν κοπάσει η οργή. Τώρα. Με στοιχεία και αποδείξεις. Ή εμείς, ή αυτοί. Είναι θέμα ζωής και θανάτου.
