Μια συγκινητική ανάρτηση από τη σελίδα «Νόστιμον ήμαρ» θυμίζει το δράμα και τον πόνο των προσφύγων το καλοκαίρι του 1974.
Στο κείμενο, ένας 80χρονος σήμερα πρόσφυγας από τη Μόρφου περιγράφει τις στιγμές τρόμου που έζησε με την τουρκική εισβολή και την ελπίδα που κρατούσε ζωντανή, καλώντας επανειλημμένα στο σπίτι του, περιμένοντας να επιστρέψει.
Πενήντα χρόνια μετά, η νοσταλγία και η πίκρα για τις κατεχόμενες πατρίδες παραμένουν ζωντανές.
Αυτούσια η ανάρτηση από τη σελίδα «Νόστιμον ήμαρ»:
🔘 Τηλεφωνούσα στο σπίτι μου…
“Τον Αύγουστο του 1974 ακούγαμε τα τανκς να έρχονται προς το μέρος μας. Η γή έτρεμε και ο θόρυβος που δημιουργούσαν είναι μέχρι σήμερα μέσα στ’ αυτιά μου. Η ζωή μας κρεμόταν σε μια κλωστή λίγων λεπτών… ή θα προλάβεις να φύγεις ή θα σε προλάβουν και θα σε δολοφονήσουν.
Για ένα ολόκληρο μήνα περνούσαν από το σπίτι μας οικογένειες από την Επαρχία Κερύνειας και μαθαίναμε όλα αυτά που έκαναν στον άμαχο πληθυσμό οι βάρβαροι εισβολείς. Όταν ήρθε η δική μας ώρα τρέχαμε να γλιτώσουμε χωρίς να γνωρίζουμε που πάμε…
Για πάρα πολλές βδομάδες τηλεφωνούσα στο σπίτι μου, μήπως απαντήσει κάποιος… Ξεγελούσα τον εαυτό μου ότι όλα θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν. Θυμάμαι ότι είπα στη σύζυγό μου και στα μωρά μου πως σε 3-4 μέρες θα γυρίσουμε πίσω…
Πέρασαν 50 χρόνια, έγινα 80 χρόνων και οι βάρβαροι είναι εκεί και βιάζουν ακόμη τους τόπους μας…”
*Γράφει ο κ. Σ από την κατεχόμενη περιοχή της Μόρφου.
- Ανάρτηση: τηλεφωνικός κατάλογος Μόρφου 1974.
🌿νόστιμον ήμαρ
