Με βαθειά συγκίνηση μετέβησαν στον κατεχόμενο εορτάζοντα Ναό της Παναγιάς Χρυσελεούσας στην Κατωκοπιά οι πρόσφυγες από την κοινότητα, αλλά και πολλοί πιστοί.
Χθες Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου, λειτούργησε για άλλη μια φορά ο Ναός στην Κατωκοπιά, μετά από πολλές προσπάθειες που έγιναν από το Κοινοτικό Συμβούλιο. Στον Εκκλησιασμό παρίστατο ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, ενώ, το παρόν του έδωσε και ο Βουλευτής ΔΗΣΥ Λευκωσίας Δημήτρης Δημητρίου.
Σύμφωνα με τον Κοινοτάρχη της Κατωκοπιάς Χάρη Χατζηχαραλάμπους, “με ευλάβεια και ιδιαίτερη συγκίνηση αξιωθήκαμε και φέτος να συμμετάσχουμε στη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του κατεχόμενου χωριού μας, τιμώντας την Υπεραγία Θεοτόκο μας. Ακολούθησε χριστουγεννιάτικη εκδήλωση στο προσωρινό οίκημα του σωματείου μας. Ευχή όλων μας του χρόνου να εορτάσουμε σε μια ελεύθερη πατρίδα!”
Αξίζει να σημειωθεί πως κατά την μετέπειτα εκδήλωση στο οίκημα του σωματείου Δόξας Κατωκοπιάς στην Περιστερώνα, τραγούδησε και η Κοινοτική Χορωδία της Κατωκοπιάς, υπό το συντονισμό της Ελένης Γ. Καστελλανή.
Αρκετοί Κατωκοπίτες έγραψαν με ιδιαίτερη τρυφερότητα, αλλά και θλίψη, για αυτή την ημέρα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως το πάρακατω κείμενο που παρατίθεται αυτούσιο:
“Υπάρχουν κάποιες μέρες που η θύμηση τις ξεχωρίζει… Που η καρδιά τις έχει φυλαγμένες εκεί που το αίμα λιμνάζει, έτσι, για να μην παρασύρονται από τη ροή… Μια τέτοια μέρα ήταν και σήμερα. Κάθε 26 του Δεκέμβρη γιορτάζει η Παναγιά τη Σύναξη της… Με συγκίνηση και συγκλονισμό βρεθήκαμε και σήμερα γονυπετείς, στην εκκλησία της Παναγίας Χρυσελαιούσας της Κατωκοπίτισσας, στο κατεχόμενο μας χωριό. Στην εκκλησιά που στεφάνωσε τους γονείς μας… Και που οι περισσότεροι βαφτιστήκαμε. Φέτος οι εικόνες Της μας περίμεναν στη γιορτή λουλουδοσκέπαστες, στο τσιμεντένιο πάτωμα Βυζαντινά παγώνια και στο βάθος του ιερού η μοναδική τοιχογραφία με την Παναγιά να μας κοιτάει περίλυπη. Η λειτουργία μυστηριακή, τα μάτια δακρυσμένα, και στις καρδιές μια περίεργη χαρμολύπη. Όλοι, μικροί μεγάλοι, μεταλάβαμε κι’ ας είχαμε χθες κατάλυση κρεάτων και ποτών… Αυτή ήταν κοινωνία ψυχής… Μετά το πέρας της λειτουργίας ξεχυθήκαμε στις γειτονιές, ο καθένας γύρευε να ξαναδεί το σπίτι, τον κήπο, την εξώθυρα, κάποια δεν ήταν πια εκεί… Μα ο καθένας έψαχνε για τις αναμνήσεις του μέσα από χαλάσματα, γιασεμιά και τριαντάφυλλα του χειμώνα… Το συναπάντημα με συγγενείς και γείτονες, έφερε φτερούγισμα χαράς κι’ ελπίδας. Ναι, όσο κι’ αν άλλαξε το χωριό, παραμένει δικό μας… Όσο κι’ αν πέρασαν τα χρόνια οι αναμνήσεις φαντάζουν χθεσινές… Και τίποτα δεν μπορεί να τις σβήσει…
