Αν δεν λάβουμε τώρα θέση και δράση, τότε πότε;
Γιώργος Τάττης
Εν μέσω πανηγυριών της Αννίτας Δημητρίου για τον νέο ΔΗΣΥ και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων του Χριστοδουλίδη, που μια δεν τοποθετείται και μια τοποθετείται. Εν μέσω «αναλύσεων» για την υποτιθέμενη αύξηση της δημοτικότητάς του Προέδρου. Εν μέσω της ένοχης σιωπής των κομμάτων της συμπολίτευσης. Κάηκε μια οικογένεια ζωντανή. Και όχι, δεν είναι ένα γεγονός ανεξάρτητο από την πολιτική μας πραγματικότητα. Μπορεί να μην είναι στη περιοχή μας, αλλά το εν λόγω γεγονός, εν πολλοίς, δίνει φως στα προβλήματα που αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος του κυπριακού πληθυσμού και δη, της υπαίθρου.
Η Λεμεσός και η εργατική οικογένεια που κάηκε προσπαθώντας να ζεσταθεί σε ένα ημιπαρατημένο σπίτι, συμπυκνώνει τις αντιφάσεις της κυπριακής κοινωνίας, ένα ταξικό χάσμα που υποβόσκει εδώ και χρόνια. Η περιθωριοποίηση των ντόπιων λαϊκών στρωμάτων, ο σταδιακός διωγμός τους από την πόλη και η αντικατάστασή τους από ένα πολυεθνικό κεφάλαιο στενά συνδεδεμένο με την τοπική ελίτ. Με την πρόφαση της «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Επαναλαμβάνουμε: Έχασε τη ζωή της μια ολόκληρη οικογένεια, ενώ προσπαθούσε να ζεσταθεί. Πού; Στη Λεμεσό. Σε ένα σπίτι εμφανώς «παρατημένο», αφού, πλέον, ειδικότερα στη Λεμεσό, ο μισθός αρκεί μόνο για ένα ενοίκιο ή για ένα πιάτο φαΐ και ένα ιδιαίτερο για τα παιδιά. Και όπως λέγεται, οι παρεμβάσεις που έγιναν στο εν λόγω σπίτι, έπαιξαν ρόλο στη γρήγορη επέκταση της φωτιάς.
Λίγο πιο πέρα, οι πολυεθνικές μαρίνες, οι μόλοι όπου περπατούν οι υψηλά αμειβόμενοι tech – finance workers από όλο τον κόσμο, αγναντεύοντας τους ουρανοξύστες. Κάνοντας «μπίζνες» με μια ντόπια επιχειρηματική ελίτ. Εκμεταλλευόμενοι το ντόπιο εργατικό δυναμικό, που ζει σε συνθήκες ημιζωής και μηδενικής ορατότητας. Εκμεταλλευόμενοι επίσης εργάτες από τρίτες χώρες, που πεθαίνουν και μένουν στα αζήτητα, που δουλεύουν για ψίχουλα, που δέχονται επιθέσεις από πλανεμένους.
Άντε, κ. Χριστοδουλίδη και κ. Αννίτα, να καταλάβετε γιατί πέφτει η δημοτικότητά σας και γιατί διαλύεται το κόμμα σας. Τα νεαρά ζευγάρια δεν μπορούν να στεγάσουν τα όνειρά τους, δεν μπορούν να έχουν τα βασικά, φεύγουν στο εξωτερικό, βλέπουν τον τρόπο ζωής τους να αντικαθίσταται από τις δηθενιές μιας υπερεθνικής ελίτ, βλέπουν γκέτο και δολοφονίες μεταξύ ακραίων μουσουλμάνων δίπλα από τους πύργους και τα γιοτ. Μέχρι πότε θα κρυβόμαστε;