Η Ξένια Χαραλάμπους, μέσα από τη σελίδα «ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ- ΓΑΛΗΝΗ – ΞΕΡΟΣ» στο Facebook, μοιράζεται μια συγκινητική ανάρτηση για τα ερειπωμένα εξωκλήσια του σκλαβωμένου χωριού της, του Ποταμού του Κάμπου.
Περιγράφει με νοσταλγία και πόνο την εγκατάλειψη των ιερών τόπων του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Βαρβάρας, που κάποτε ήταν σύμβολα πίστης και ελπίδας για τους κατοίκους.
Μέσα από τις αναμνήσεις της, αναδεικνύεται η σημασία της μνήμης ως συνδετικού κρίκου με τις ρίζες και την ιστορία ενός τόπου που παραμένει σκλαβωμένος.
Διαβάστε αυτούσια την ανάρτηση της κας Χαραλάμπους:
Παραλιακά, στο σκλαβωμένο χωριό μου, τον όμορφο Ποταμό του κάμπου , πάνω από την άγρια ομορφιά της θάλασσάς μας, στέκουν ακόμη όσα απόμειναν από τα ξωκλήσια μας: του Αγίου Νικόλα και της Αγίας Βαρβάρας.
Ο Άγιος Νικόλας βρίσκεται ανάμεσα σε αυλές σπιτιών και σχεδόν δεν διακρίνεται από τον δρόμο. Αν δεν γνωρίζεις ότι εκεί υπήρχε εκκλησάκι, τίποτα δεν στο θυμίζει πια. Ο χώρος σήμερα χρησιμοποιείται ως αποθήκη, γεμάτος παλιοπράματα , ένα λυπηρό κατάντημα για έναν ιερό τόπο που κάποτε μάζευε προσευχές και ελπίδες.
Λίγο πιο έξω από το χωριό, στέκει ακόμη η Αγία Βαρβάρα. Χωρίς στέγη, χωρίς εικόνες, χωρίς ίχνος από το άλλοτε ευλαβικό της εσωτερικό. Μονάχα οι τέσσερις τοίχοι στέκουν όρθιοι , κι αυτοί ραγισμένοι, κουρασμένοι από τον χρόνο και την εγκατάλειψη. Είναι ζήτημα χρόνου να πέσουν.
Θυμάμαι παιδί, όταν πηγαίναμε εκεί με τη μάνα μου, περπατητές, και βλέπαμε τα πρόβατα να λούζονται στη θάλασσα. Ήταν η εποχή που οι βοσκοί έφερναν τα κοπάδια τους να τα πλύνουν στο αλμυρό νερό , μια εικόνα που δεν υπάρχει πουθενά πια. Η θάλασσα έπλεκε μες στον αφρό της τα ίχνη μιας άλλης ζωής, απλής και αυθεντικής, που χάθηκε μαζί με την ελευθερία του τόπου μας.
Τώρα, κάθε φορά που περνώ από εκεί, πονά η καρδιά μου. Όχι μόνο για τις πέτρες που γκρεμίζονται, αλλά για τη μνήμη που χάνεται μαζί τους. Κι όμως, όσο κι αν τα μάτια μας βλέπουν ερείπια, η ψυχή θυμάται. Και η μνήμη, όσο κι αν πληγώνεται, είναι ένας τρόπος να κρατάμε ζωντανά όσα μας ανήκαν.
