Μία μόνο βιομηχανία ξύλου παρέμεινει στην περιοχή του Κάμπου της Τσακκίστρας και του Κύκκου, παρά το ότι η περιοχή φημιζόταν για την υλοτομία της.

Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Πολυγνώση, “το χωριό αναπτύχθηκε και μεγάλωσε όταν στον πληθυσμό του προστέθηκαν αρκετοί που ασχολούνταν, ή θέλησαν να ασχοληθούν, με την υλοτομία, οι οποίοι κι εγκαταστάθηκαν στο χωριό αυτό που βρίσκεται κοντά στα δάση των βουνών του Κύκκου”.

Σύμφωνα όμως με τον Κοινοτάρχη Ιωάννη Παπαδόπουλου, “τα χρόνια κυλούν και οι καταστάσεις αλλάζουν, άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο”.

“Άλλοτε ο Κάμπος , η Τσακκιστρα και το Μυλικουρι φιλοξενούσαν πέραν των 15 βιοτεχνιών επεξεργασίας ξύλου. Είχαν το προνόμιο, μιας και βρίσκονται στο δάσος, να παίρνουν όσα ξύλα χρειάζονταν”, συνεχίζει.

“Ακατανόητες καταστάσεις και ίσως η κλιματική αλλαγή κτύπησαν ανελεητα τα χωριά μας σε βαθμό που ο κόσμος έφυγε και παρέμεινε ως δείγμα μια μόνο βοοτεχνια ξύλου, η οποία κυριολεκτικά έχει πελάτες από κάθε άκρη του νησιού. Για να κρατηθεί, δυστυχώς, χρησιμοποιεί προσωπικό από Αφρική και Ανατολική Ευρώπη, με μόνο χωριανο τον ιδιοκτήτη”

“Μακάρι ο Θεος να έχει τον ιδιοκτήτη της καλά ώστε να κρατηθεί έστω ο ιστορικός χαρακτήρας της περιοχής μας”, καταλήγει ο Κοινοτάρχης.

Την ίδια ώρα, άτομα με καταγωγή τον Κάμπο ζητούν να καταγραφεί η ιστορία της υλοτομίας στην περιοχή, ωστόσο, ο Κοινοτάρχης, φάνηκε ιδιαίτερα απογοητευμένος σε αυτό τον τομέα. Όπως είπε, “η ιστορία στον τομέα αυτό πάει να χαθεί. Μια μεγάλη συλλογή στοιχείων είχα κάνει κατά καιρούς από χωριανούς και των τριών χωριων μας, από το αρχείο του Τμήματος Δασών, από το κρατικό αρχείο και από διάφορες εκδόσεις. Δυστυχώς όμως κανένας ο οποίος είχε μια πιο σχετική αναμείξη δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά. Η δημιουργία του Μουσείου Δασικής Κληρονομιάς δεν ευαισθητοποίησε, αν και θα έπρεπε”.