Μια όμορφη ιστορία για μια γυναίκα που ζούσε στο Οίκο Μαραθάσας και είχε εμπειρία και γνώσεις ορθοπεδικού ιατρού, έγραψε ο Γιάννος Πατσαλίδης, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της. Αποτέλεσμα ήταν αρκετοί από τη γύρω περιοχή να γράψουν τις δικές τους αναμνήσεις, συμπληρώνοντας το παζλ της πλούσιας προσφοράς της κ. Ελένης, ή αλλιώς, Χατζηελένης.
Η ιστορία αφορά την κυρία Ελένη, η οποία ζούσε στο σπίτι κάτω από την Εκκλησία. Η ανάρτηση συνοδεύεται από την κεντρική φωτογραφία, στην οποία διακρίνεται το εν λόγω σπίτι. Όπως φάνηκε πάντως από τα σχόλια, αυτή η γυναίκα ήταν κάτι σαν η προσωπική ιατρός όλων.
Διαβάστε την αρχική εξιστόρηση:
Στο σπίτι κάτω από την εκκλησία, ζούσε η κυρία Ελένη.
Η κυρία Ελένη ήταν πρακτικός ορθοπεδικός με όλη την σημασία της λέξης, όχι όπως τους σημερινούς.
Βλέποντας το σπίτι έρχονται στην μνήμη μου υπέροχες αναμνήσεις από αυτήν.
Ήταν η γυναίκα που οπότε έσπαζα τα χέρια μου, ήταν η ορθοπεδικός μου, χωρίς ακτινογραφίες, χωρίς MRI, με ένα απλό άγγιγμα αισθανόταν αν ήταν σπάσιμο ή όχι. Είναι απίστευτο, θα έσπαζα το χέρι μου τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και πάντα έτρεχα κοντά της για θεραπεία.
Πραγματικά ήταν μια ευλογία αυτή η γυναίκα για την περιοχή μας. Ήταν για να την θυμηθώ, αιωνία της η μνήμη.
Γιατρός όλων με πληθώρα μαρτυριών για τη προσφορά της
Καλημέρα Γιάννο. Κι’ εγώ τη θυμάμαι. Με πήρε μια φορά η γιαγιά μου όταν έπεσα και κτύπησα και έβγαλα τον ώμο μου. Όντως ήξερε καλά τις κινήσεις των αρθρώσεων,και όταν υπήρχαν κακώσες μυών ή μαλακών μορίων γύρω απο την αρθρωση τις εντόπιζε και τις θεράπευε με το θαυματουργό λαδάκι της ελιάς, κάνοντας μαλάξεις με τα απαλά της τα χέρια. Ήταν πάντα χαμογελαστή και καλόκαρδη. Δεν νομίζω να θεράπευε σπασίματά χεριών. Ήταν ειδική όμως στις εξάρθρωσεις ώμων. Με μια κίνηση ο ώμος πήγαινε στην θέση του. Το θυμάμαι κι’αυτό. Αιωνία της η μνήμη, έγραψε η κ. Γεωργούλα Ματθαίου.
Με τη σειρά του ο Ιωάννης Μάυρου έγραψε ότι “η κυρία Ελένη δούλευε αφιλοκερδώς φυσικοθεραπεύτρια, δεν είχε ωράριο, ό,τι ώρα πηγαινες με τραύμα αμέσως να σε δεκτεί. Αιωνία της η μνήμη”.
“Όλοι μας λίγο πολύ χρειαστήκαμε την κυρία Ελένη. Αιωνία της η μνήμη. Εκτος του ότι δεν έπαιρνε λεφτά, δε θα ξεχάσω και τα ωραία μπισκότα που μας κερνούσε”, πρόσθεσε η Μαρία Καλυβίτου.
Στη συζήτηση παρενέβηκε και μια απόγονος της κ. Ελένης, η κ. Αγάθη Σάββα Ιακώβου:
“Κ. Γιάννο, εγώ είμαι δυσέγγονη της Χατζηελλένης, η οποία είχε έμφυτο αυτό το χάρισμα. Πριν μετακομίσει στον Οίκο, την κάλεσε ένας γιατρός στο νοσοκομείο της Πεντάγιας και της ζήτησε να συναρμολογήσει έναν ανθρώπινο σκελετό. Το έκανε χωρίς καμία δυσκολία. Τότε ο γιατρός της έδωσε συγχαρητήρια και την άδεια να συνεχίσει αυτό που ο Θεός την είχε ευλογήσει να προσφέρει.
Η μαμα μου η Ελενίτσα συγκινήθηκε πολύ με την ανάρτηση σου και σε ευχαριστει ιδιαιτερα γιατι αυτή η αγάπη και η εκτίμηση μέσα από τις αναμνήσεις μας είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τη γιαγιά μας”