Κοινή ανακοίνωση εξέδωσαν το Ίδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ και το Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ, με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες και τις συζητήσεις που προκλήθηκαν με φόντο την ηρωική θυσία του Σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ακολουθεί αυτούσια η ανακοίνωση
“Φερέφωνα αποικιακής προπαγάνδας και χρήσιμοι ηλίθιοι”
Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές, ανέκαθεν και διαχρονικά αντιμετώπιζαν υποτιμητικά τους αποικιοκρατούμενους λαούς, θεωρώντας τους απολίτιστους. Όταν δε αυτοί οι λαοί επαναστατούσαν εναντίον τους διεκδικώντας το πανανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης, αντιμετωπίζονταν με σκληρότητα και απάνθρωπες κατασταλτικές πρακτικές. Η Κύπρος της περιόδου 1955-1959 δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Κατ’ οίκον περιορισμοί, λεηλασίες, προσωποκρατήσεις άνευ δίκης, κανονισμοί εκτάκτου ανάγκης, ανατινάξεις κτηρίων, βασανιστήρια, εξευτελισμοί, εξορίες, εκτελέσεις, ολοκαυτώματα.
Μια συνήθης αντεπαναστατική πρακτική των αποικιοκρατών, όταν έφταναν σε αδιέξοδα, ήταν η στρεψοδικία και η χρήση του ψεύδους. Με ψευδομάρτυρες καταδικάστηκε ο πρώτος απαγχονισθείς, ήρωας Μιχαλάκης Καραολής, με ψευδείς κατηγορίες ανατινάχθηκε το οίκημα της Ανόρθωσης στην Αμμόχωστο, με παραφουσκωμένους αριθμούς προσπαθούσαν να τεκμηριώσουν την «τρομοκρατική» δράση της ΕΟΚΑ, με ψεύτικα στοιχεία παρουσίαζαν την κατασταλτική τους δράση ως αποτελεσματική, ψευδώς διέδιδαν ότι είχαν εντοπίσει το κρησφύγετο του Διγενή, με ψεύτικα στοιχεία διατείνονταν ότι δεν υφίσταντο βασανιστήρια οι συλληφθέντες, με ψεύτικα στοιχεία αθωώνονταν, σε περιπτώσεις σύλληψής τους, οι Τούρκοι με τους οποίους συνεργάζονταν. Και ο κατάλογος συνεχίζεται…
Ένα από τα ψεύδη που χρησιμοποίησαν ήταν και αυτό της αυτοχειρίας του σταυραετού του Μαχαιρά, ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο σκοπός για τον οποίον εφευρέθηκε αυτό το ψεύδος ήταν για να αποποιηθούν της φοβερής ευθύνης, ότι οι «πολιτισμένοι» έκαψαν ζωντανό έναν άνθρωπο. Και φυσικά για να μειώσουν τη σημασία της θυσίας του, ευελπιστώντας ότι θα αποστερούσαν ένα σημείο αναφοράς από το ελληνικό -και, τελικά, το παγκόσμιο- μαρτυρολόγιο, που θα εξελισσόταν σε πρότυπο για τα «παραπούλια» που πάντα «πετάσσουνται τριγύρω» από τους υπέρ ελευθερίας θυσιασθέντες.
Χρησιμοποίησαν, λοιπόν, αυτό το ψεύδος από την ίδια τη μέρα της θυσίας του στο επίσημο ανακοινωθέν που μεταδόθηκε από το αποικιακό ραδιόφωνο. Πριν καν γίνουν οι κατά παραγγελία «ιατροδικαστικές έρευνες». Και επανέλαβαν τα ψεύδη κατά τη διάρκεια της ανάκρισης για τον θάνατο του ήρωα. Στην έντονη προσπάθειά τους να δείξουν ότι ο Αυξεντίου ήταν νεκρός πριν τον κάψουν, αλλού άφηναν να νοηθεί ότι αυτοκτόνησε πριν τον κάψουν, αλλού ότι πυροβολήθηκε από κάποιον άλλον πριν τον κάψουν, αλλού ότι μια σφαίρα που εξερράγη από τη φωτιά τον τραυμάτισε θανάσιμα πριν τον κάψουν. Ήταν εξαιρετικά σημαντικό για τη βρετανική εκδοχή να φανεί ότι ο ήρωας ήταν νεκρός πριν τον κάψουν.
Στην προσπάθειά τους να αποδείξουν τα πιο πάνω, έβρισκαν απέναντί τους τη μαρτυρία του τελευταίου ανθρώπου που είδε τον ήρωα ζωντανό. Του συναγωνιστή του, Αυγουστή Ευσταθίου. Ο οποίος επέμενε ότι όταν πλέον είχε πυρποληθεί το κρησφύγετο και τα πάντα καίγονταν, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου και του Αυξεντίου, ο «Μάστρος» ήταν ζωντανός. Ήταν καιόμενος, αλλά ζωντανός και έδινε θάρρος στον Ευσταθίου επαναλαμβάνοντάς του: «Μη φοβάσαι. Μη φοβάσαι».
Είναι λυπηρό να επανερχόμαστε, σχεδόν 70 χρόνια από τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, για να προσπαθούμε να αποδομήσουμε τα βρετανικά ψεύδη. Είναι πιο λυπηρό που αυτά τα ψεύδη αναπαράγονται εντέχνως, είτε σε μια ματαιόδοξη προσπάθεια αυτοπροβολής, είτε από κύκλους που έχουν εντεταλμένη υπηρεσία να σπιλώνουν με κάθε τρόπο τον Αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου. Είναι ακόμα πιο λυπηρό που αυτοί οι κύκλοι αυτοπροσδιορίζονται ως «φιλελεύθεροι» και «προοδευτικοί», αλλά εσκεμμένα καθίστανται φερέφωνα της αποικιακής προπαγάνδας, αναπαράγουν άκριτα τα ιμπεριαλιστικά ψεύδη, καλύπτοντάς τα με τον μανδύα της μεταμοντέρνας θεώρησης, της «αποκαλυπτικής αλήθειας» και της «καινούργιας γνώσης». Είναι λυπηρό που ενώ χύνουν το δηλητήριό τους, ακολούθως με υποκρισία και πονηριά σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι δήθεν «τιμούν» τους ήρωες.
Η απόδοση τιμών, όμως, δεν έγκειται σε διαβεβαιώσεις και διευκρινίσεις περί σεβασμού. Είναι πράξη, κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς, υπηρεσίας της Αλήθειας. Τουναντίον, οι ισχυρισμοί που αλλοιώνουν τα δεδομένα χωρίς να είναι τεκμηριωμένοι, ως βασισμένοι μόνο σε θεωρίες και άλματα λογικής, ενέχουν ασέβεια. Διότι η ιστορία, η μνήμη, η συλλογική συνείδηση δεν είναι ζητήματα που προσεγγίζονται ελαφρά τη καρδία. Γιατί δεν αφορούν στο ατομικό επίπεδο, αλλά στο σύνολο. Στην ιδέα για την οποία άφησε τις σποδούς του ο ήρωας Αυξεντίου στα βουνά της Κύπρου.
Τέτοιου είδους επιφανειακές, αντεπιστημονικές και ανεπαρκείς προσεγγίσεις, φανερώνουν την προσπάθεια ορισμένων να δικαιολογήσουν τη δική τους ανυπαρξία. Να δικαιολογήσουν τη δική τους μικρότητα. Να ικανοποιήσουν τη δική τους ανικανότητα να φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη λεβεντιάς και μαχητικότητας όπως οι γίγαντες ήρωες, και γι’ αυτό προσπαθούν να τους μειώσουν στο σπιθαμιαίο μπόι τους. Στην προσπάθειά τους να σπιλώσουν τον Αγώνα που αποτελεί απόθεμα πατριωτισμού για τον Ελληνισμό της Κύπρου στον δρόμο της διεκδίκησης της Απελευθέρωσης των κατεχομένων.
Είναι από την άλλη ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ότι οι Έλληνες της Κύπρου, από όλους τους πολιτικούς χώρους όπως είδαμε τις τελευταίες μέρες, διαχωρίζουν τη θέση τους από τέτοιες προσπάθειες διαστρέβλωσης. Είναι αισιόδοξο που η νεολαία της Κύπρου αξιολογεί τους ψευδολόγους και νεοφανείς προπαγανδιστές των βρετανικών αφηγημάτων και τους κρίνει ως ανεπαρκείς. Γιατί καταλαβαίνει ποιος είναι ο σκοπός τους. Είναι ενθαρρυντικό ότι η νεολαία της Κύπρου δεν αντιπροσωπεύεται από μια οικτρή και αξιολύπητη μειονότητα, που ζει και τρέφεται εις βάρος της ιστορικής μνήμης για τα views, τα likes και τους αλγόριθμους των μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Αυτών, που αποδέχονται να γίνουν χρήσιμοι ηλίθιοι σε μια προσπάθεια ισοπέδωσης της ιστορικής μνήμης και κατασυκοφάντησης όσων αποτελούν την υπερηφάνεια αυτού του τόπου και όσων μας κράτησαν ζωντανούς ως Έλληνες σ’ αυτό το νησί.
