Η προστασία τού περιβάλλοντος ξεπερνά την υπεράσπιση του φυσικού κόσμου και εκτείνεται ως τη διαφύλαξη του ιστορικού, πολιτισμικού και αισθητικού αποθέματος που συγκροτεί την έννοια του τόπου, είπε η Επίτροπος Περιβάλλοντος και Ευημερίας των Ζώων Αντωνία Θεοδοσίου, προσθέτοντας ότι σε αυτό το πλαίσιο, το δομημένο περιβάλλον αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της οικολογικής και κοινωνικής ισορροπίας.
Σε χαιρετισμό στην Επιστημονική Τεχνική Ημερίδα «Από την τεκμηρίωση και τη διάγνωση στη μελέτη και την επέμβαση στερέωσης και αποκατάστασης», που διοργάνωσε την Παρασκευή το ΕΤΕΚ υπό την αιγίδα του Γραφείου της, η Επίτροπος, είπε ότι η πολιτιστική κληρονομιά, είτε υλική είτε άυλη, είτε πρόκειται για μνημειακά σύνολα, για μικρές ιστορικές δομές, ή για το παραδοσιακό ανθρωπογενές τοπίο, ενσωματώνει αξίες βιωσιμότητας.
Πρόσθεσε πως η γνώση, η χρήση και η επαναχρησιμοποίηση των τοπικών υλικών, οι τεχνικές προσαρμοσμένες στο μικροκλίμα, η διαχρονική αντοχή κατασκευών χωρίς ενεργοβόρες τεχνολογίες, αποτελούσαν πολύτιμα παραδείγματα κυκλικής οικονομίας, πριν καν υπάρξει ο όρος.
Η Επίτροπος επεσήμανε ότι οι επεμβάσεις στα μνημεία και το τοπίο δεν είναι ποτέ ουδέτερες, αλλά προϋποθέτουν σκέψη και ευθύνη για την ασφάλεια, τη λειτουργικότητα, την οικονομία, την αισθητική, το περιβάλλον και τη συμπόρευση με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Συνεπώς, η τεκμηρίωση, η διάγνωση και η αποκατάσταση ιστορικών κατασκευών, όπως και κάθε απόφαση επέμβασης, ενσωματώνουν (ή θα πρέπει να ενσωματώνουν) σύνθετα ερωτήματα, καθώς κάθε τεχνική, κάθε προσέγγιση, αφήνει αποτύπωμα, με το συνολικό αποτύπωμα των επεμβάσεων να είναι, τελικά και περιβαλλοντικό, πρόσθεσε.
Λέγοντας περαιτέρω ότι το τοπίο, με την ευρύτερη έννοια, είναι, επίσης, φορέας μνήμης, σημείωσε ότι αλλοίωσή του, είτε λόγω εγκατάλειψης, είτε λόγω βίαιων ή/και πρόχειρων παρεμβάσεων, δεν είναι μόνο αισθητικό πρόβλημα, αλλά συνιστά ρήξη τής πολιτισμικής συνέχειας και απώλεια της περιβαλλοντικής ταυτότητας ενός τόπου.
Η Επίτροπος είπε τέλος ότι η χρήση φυσικών, τοπικών, ανακυκλώσιμων ή παραδοσιακών υλικών και τεχνικών, με σεβασμό στη δομή, τη μορφή και το τοπίο, διασφαλίζει την πολιτισμική συνέχεια, αποτελεί μέρος της ευρύτερης προσπάθειας να μην αποκόπτεται η αρχιτεκτονική πρακτική από το φυσικό και ιστορικό της πλαίσιο.
