Ένα μοναδικό ενδημικό βότανο του Κάμπου, κοντά σε μια ιστορική βρύση.
Η τσουκνίδα, φυτό το οποίο, σύμφωνα με τα ιατρικά εγχειρίδια, αλλά και την ντόπια προφορική παράδοση και βοτανολογία, έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Πολύ κοντά στη «Βρύση του Δράκου», όπως αναφέρει ο Κοινοτάρχης του χωριού του Κάμπου της Τσακκίστρας. “Έτσι την έλεγαν τα παιδάκια σαν πήγαιναν να ξεδιψάσουν πριν ένα αιώνα, βλέποντας τις ρίζες γύρω… Βρύση με πολύ πιθανή ιστορία 4000000 χρόνων, μας ξεδιψάει μέχρι και σήμερα”, καταλήγει.
Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Πολυγνώση, λέγεται και “Κνίδη”, κοινώς τσουκνίδα. Επιστημονική ονομασία: Urtica sp. Οικογένεια: Κνιδωδών (Urticaceae). Γένος φυτών, από το οποίο στην Κύπρο αυτοφύονται 4 είδη και 2 υποείδη. Ένα από τα υποείδη είναι ενδημικό της Κύπρου. Συγκεκριμένα, αυτοφύονται τα ακόλουθα:
1. Urtica urens: Φθάνει σε ύψος τα 60 εκατοστόμετρα. Ανθίζει μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου. Απαντάται στα πεδινά μέρη του νησιού.
2. Urtica pilulifera: Σε ύψος ξεπερνά το ένα μέτρο. Αυτοφύεται μέχρι και σε υψόμετρο 610 μέτρων περίπου. Ανθίζει μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου.
3. Urtica membranacea: Φθάνει σε ύψος το μισό μέτρο. Απαντάται στα παράλια του νησιού. Ανθίζει μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου.
4. Urtica dioica: Απαντάται σε δυο υποείδη: στο υποείδος U. dioica ssp. dioica (αυτοφύεται από τα παράλια μέχρι και σε υψόμετρο 610 μέτρων περίπου και ανθίζει μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου), και στο υποείδος U. dioica ssp. cypria που είναι ενδημικό (αυτοφύεται σε υψόμετρο από 580 μέχρι 1.220 μέτρα περίπου και ανθίζει μεταξύ Μαΐου και Ιουλίου).
Οι τσικνίθθες είναι ζιζάνια ετήσια και ποώδη, που αρχίζουν να φυτρώνουν μετά τα πρωτοβρόχια. Φέρουν, σχεδόν σε όλα τους τα μέρη, λεπτές τρίχες που περιέχουν μυρμηκικό οξύ. Εξαιτίας του οξέος αυτού, όταν κάποιος έλθει σε επαφή με τα φυτά, παθαίνει καυστικούς κνησμούς και δερματικό ερεθισμό, πολύ ενοχλητικό. Στην Κύπρο συνηθιζόταν να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα αυτό με εντριβές του μέρους που άγγιξε την τσικνίθθα με φύλλα μολόχας. Γι’ αυτό προέκυψε και η κυπριακή παροιμία: τρίψε μολόχαν να βκει τσικνίθθα.
Όταν το φυτό είναι τρυφερό, αλλά και οι σπόροι του ώριμου φυτού τσικνίθθας, τρώγονται από τις κότες και από διάφορα πουλιά.
Η τσικνίθθα ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες με τις ονομασίες ακαλύφη ή και κνίδη. Εκτός του ότι έχει βαφικές ιδιότητες, είναι και φυτό φαρμακευτικό, ιδίως το είδος U. pilulifera, που χρησιμοποιήθηκε από τη λαϊκή ιατρική για αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων, όπως οι ρευματισμοί και φλεγμονώδεις καταστάσεις (ειδκότερα κατώτερου ουροποιητικού συστήματος και προστάτη).