Με μια συγκινητική ιστορία ο Κοινοτάρχης του Κάμπου Ιωάννης Παπαδόπουλος, αφενός αποχαιρετά μία από γυναίκες του Κάμπου που απεβίωσε και αφετέρου, κάνει μια ιστορική αναδρομή στην τέχνη της μεταξουργίας, η οποία άκμασε στο χωριό τον προηγούμενο αιώνα.
Την ίδια στιγμή, ο Κοινοτάρχης κρούει των κώδωνα του κινδύνου, αφού με τους λιγοστούς κατοίκους του χωριού, χάνεται και η ίδια η ιστορία, η παράδοση και ο τόπος.
Διαβάστε αυτούσια την ανάρτησή του:
Η κ. Ελένη της Μηλιάς και του Γληγόρη από τον Κάμπο μας άφησε χρόνια. Τάφηκε σήμερα με τους γονείς της πλήρης ημερών, με τις τιμές που της άξιζε από την εκκλησία, τους συγγενείς και τους χωριανούς της. Ουσιαστικά ήταν μια μεγάλη ψυχή και ένα ατελείωτο χαμόγελο.
Φεύγοντας όμως οι χωριανοί μας ένας ενας, δυστυχώς φεύγει και η ιστορία και η παράδοση του τόπου μας, του χωριού μας. Κάτι που πρέπει να φυλάξουμε σαν τα μάτια μας.
Η αείμνηστη Ελένη (Ελενούα) όπως την ξέραμε, σαν δημιουργήθηκε το μουσείο του Δασικής Κληρονομιάς, ήλθε από μόνη της και μου έφερε δέσμες από μετάξι. Αυτό φτιάχτηκε από μεταξά ο οποίος ερχόταν στον Κάμπο από τη Γαλάτα πριν ένα αιώνα, στον οποίο παίρνανε τα κουκούλια και τους τα μετέτρεπε σε μετάξι. Ο χώρος που δούλευε ο μεταξάς ητο το πρώτο (παλιό τότε) σχολείο του χωριού. Το μετάξι το χρησιμοποιούσαν στην υφαντική. Μια τέχνη που άκμασε πολύ εδω στον Κάμπο, μιας και υπήρχε και το μαλλί από τα κοπάδια. Τότε οι χωριανοί είχαν στα σπίτια τους μουριές και τάιζαν με τα φύλλα τους μεταξοσκώληκες. Έτσι είχαν όλοι το δικό τους μετάξι.
Το μετάξι της αείμνηστης Ελένης βρίσκεται σε περίοπτο σημείο του Μουσείου σε δέσμες, μεταξύ άλλων πολύτιμων κοιμιλίων από τη ζωή και την ιστορία του χωριού, για να θυμίζει κάτι από την ιστορική μας πορεία. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση!!!
Ο κάθε ένας από εμάς με τη συμπεριφορά του και το έργο του, αφήνει πίσω του κάτι από το δικό του κόσμο και ανάλογα τον θυμούμαστε!!! Αιώνια να είναι η μνημη της!!!
